Het jaar 2005 liep op zijn eind. Ik zat in meditatieve rust te overpeinzen wat mijn goede voornemens voor 2006 zouden moeten zijn. Er borrelden een aantal nieuwjaarsresoluties in mij naar boven. De laatste dag van het jaar was goed gevuld en de Oudejaarsavond strekte zich uit tot diep in de nacht. Na de afwas stapten wij om vier uur ons bed in.
Een paar uur later werd ik wakker. Wat was er ook alweer gebeurd? O ja, het was nieuwjaar. Blank, maagdelijk, vlekkeloos. Terwijl ik lag te overpeinzen of ik op zou staan of nog eens zou proberen wat uren slapend door te brengen, besloot ik één van mijn voornemens onmiddellijk in praktijk te brengen: geen gedraal meer, gewoon actie en opstaan.
Aangezien de rest van het gezin blijkbaar niet gehinderd werd door dit zelfde voornemen besloot ik zachtjes naar mijn kamer te sluipen en aldaar aan het werk te gaan. Ja, echt, op 1 januari, het was, zoals u nog weet, zondag. Daar zat ik om negen uur achter de pc een verslag te typen.
Op een gegeven moment pauzeerde ik en realiseerde ik mij dat wij dit een nieuw jaar noemen, dat het blanco is en dat ik goede plannen had gemaakt, maar dat ik mij eigenlijk nog hetzelfde voelde als vorig jaar, de avond ervoor, de dag ervoor.
Ik realiseerde mij dat er meer nodig is dan een voornemen om dingen daadwerkelijk te veranderen. Tuurlijk, een voornemen is de eerste stap, dat ben ik helemaal met u eens, maar er is meer voor nodig dan een voornemen om zaken in werking te stellen. Om überhaupt ergens beweging in te krijgen. Als waar ik mij in de vorige column over boog zou kloppen, dan zou ik onherroepelijk problemen tegenkomen. Stel namelijk dat alles zou bestaan uit cirkels, dan kom je altijd weer uit waar je begon, een cirkel is oneindig en dan kan het frustrerend zijn te bemerken dat er geen schot komt in de zaak. Je eindigt immers altijd weer bij het begin.
Ja, maar de cirkel van de jaargetijden dan, oppert u, welwillend met mij mee filosoferend. Da’s een goeie. Misschien is het geen cirkel, maar een cyclus. Een cyclus is voor mij meer dan een cirkel: een cyclus heeft wel degelijk een begin een midden en een eind. Daaruit kan weer een nieuwe cyclus ontstaan, de oude cyclus kan geboorte geven aan een nieuwe. Het woord cyclus klinkt in mijn oren minder hermetisch als cirkel. Nou ja, misschien ben ik nu wel een beetje teveel aan het mieren over woorden.
Maar goed, manlief, die enigszins nerveus mijn vorige column las, ik had hem namelijk gepest door te zeggen dat ik ons echtelijk akkefietje breed uit had uitgemeten in de krant. Manlief dus, opperde dat je ook uit kunt gaan van golven. Als je een cirkel halveert en de bovenste helft laat uitzwiepen naar rechts heb je een open cirkel die tegelijk een golf is. Plak daar aan nog zo een en nog een en nog en nog. Resultaat: een golf van cirkels. Het voordeel is dat ze een begin een midden en een eind hebben. Ze vloeien natuurlijk wel naadloos in elkaar over. Bovendien zijn ze open en dus biedt dat perspectieven voor verandering.
Om kort te gaan, ik zag wel wat in dit idee van de cirkelgolf.
Nu heb ik dus het voornemen om dit jaar een cirkelgolf door te maken. Ik heb de pure intentie om zoveel mogelijk te handelen. Actie wordt mijn credo voor 2006. Elke keer als ik mij inert, lusteloos of lethargisch voel, dan wil ik mij daar uit zien te werken door actie.
- Hoorde ik daar iemand zeggen dat ik mij had voorgenomen het rustiger aan te gaan doen? Nou moe, ben ik helemaal van mijn à propos...-
Je kunt je voornemen om actie te ondernemen. Maar om dat vol te houden heb je nog iets nodig. Drie keer raden wat? Ja, in één keer goed: discipline. Ga ik de volgende keer op door…
Martine Clausen, cirkelzaag.