Edith
vorige
volgende
 
edith

Onze wereld bestaat uit lagen. Miljoenen lagen die elkaar overlappen. Iedereen beweegt zich door verschillende lagen. Midden in een van mijn lagen ontmoette ik haar. Ze kwam bij mij op cursus, vier jaar geleden. Het klikte tussen ons, ze bleef. Ze wilde iets in zichzelf transformeren. Ze was jong, zeven jaar jonger dan ik. Een zachtaardige jonge vrouw met een zeer spirituele instelling. We ontmoetten elkaar in een bepaalde laag, maar bleken een overlap te hebben op verschillende niveaus. Dat voelde heel vertrouwd.
Toen werd ze ziek. Heel ziek. Ik begeleidde haar. We hadden een speciale band. Vaak hadden we niet eens woorden nodig. Ondanks de slechte prognose bleven we optimistisch. Het leven stopt pas als er geen leven meer is. Tot die tijd mogen we hopen, mogen we vechten, en moeten we leven. Toen ze niet meer naar mij toe kon komen, ging ik naar haar toe. Ze kon niet meer eten, maar dacht er wel aan. ‘Wat zou je willen eten?’, vroeg ik haar nog niet zo lang geleden. ‘Brood!’ zei ze onmiddellijk. ‘Dat vond ik altijd zo lekker.’ De volgende dag nam ik een verse boterham voor haar mee, ze at er piepkleine hapjes van en genoot. Het lijkt zo iets kleins, maar ze vond het zo heerlijk. Zo beleefden we samen haar langzame vertrek uit dit aardse bestaan. Op een heel intieme, bijzondere manier. Ik kwam op momenten dat er geen anderen bij haar waren. Anderen kwamen op andere tijdstippen langs en deelden hun eigen intieme momenten met haar. Ieder op zijn eigen wijze.
Zo stilletjes, zo bescheiden, zo zachtaardig, en toch zo ontzettend krachtig was ze. Ze verliet op de dag van haar verjaardag haar lichaam. Ze had voor zichzelf de cirkel rond gemaakt.

Dan loop ik door de stad, de laatste Sintinkopen doen. Een andere laag, dezelfde wereld. Morgen is het feest. Twee dagen daarna is de crematie. Alle lagen bestaan tegelijkertijd. Het gebeurt allemaal nu. We laveren tussen de lagen, soms is dat heel moeilijk.
Wanneer iemand over het aardse lijden heen is, doet dat iets met de achterblijvers. Ook al was het beter zo, het lijkt zo onnatuurlijk als iemand jong sterft. Natuurlijk zie je het aankomen. Je weet niet wanneer, plots is het zover. Dan breekt een stille tijd aan. In mijn wezen in ieder geval wel. Net zoals afgelopen zomer met het overlijden van mijn vriend kon ik niet gelijk huilen. De stilte zit van binnen. Het zijn de momenten van bespiegeling. Het denken aan de dingen die je samen hebt meegemaakt. Eén ding weet ik zeker Wanneer een band speciaal is, kan de dood hem niet verbreken. Op 6 september van dit jaar, gaf ze mij een boekje genaamd ‘Troost’, omdat ze met me meevoelde over het verlies van mijn vriend. Nu is zij overleden. De troost put ik uit de herinnering aan haar. Ik dank het universum dat ik dit mooie, lieve mens al die jaren gekend heb. En ik dank jou lieve Edith…
Martine Clausen, stil.


Heeft u vragen of wilt u reageren: klik hier