Home |
Leela Butterfly Art | Gezondheid | Martine's Column | Wie
zijn wij |
||||||
 |
||||||
|
donderdag 12 november 2009 14:00 Afgelopen voorjaar lag Erik als een verpieterd plantje in bed langzaam het tijdelijke voor het eeuwige te verwisselen. Op een dag zag ik in de krant dat Cliff Richard en The Shadows nog één keer samen op toernee zouden gaan. Ze zouden in november naar Ahoy komen. Ik aarzelde geen moment en kocht twee van de duurste kaarten. Erik was in zijn jeugd een groot fan van Cliff en The Shadows en in 2005 waren we samen naar het concert van The Shadows in de Heineken music hall geweest. Ik moet overigens zeggen, dat ook al waren The Shadows van voor mijn tijd (Erik en ik schelen 14 jaar, hij is nu bijna 62, reken maar uit), het was een fantastisch concert. Ik heb heel wat concerten bijgewoond van Pink Floyd en Santana, tot Angelo Branduardi en Julien Clerc. Ja zelfs Madonna en Britney Spears (afgelopen juni met mijn 17 jarige dochter in Londen). Maar dat concert van The Shadows was echt één van de allerleukste. Die lui hadden zo'n lol in het muziek maken, dat straalde er van af. Als ik er aan denk zit ik gewoon weer te smilen. 'Zo Erik', zei ik tegen mijn doodzieke man, 'het wordt biggelen voor je dit jaar, maar hier heb je een incentive om beter voor te worden.' Ik prikte de aankondiging pal voor zijn neus in de boekenkast. Cliff en The Shadows. Jeugdsentiment. Erik heeft vroeger zelf als bassist in een band gespeeld. Nou, als jullie deze blog gelezen hebben, weet je wat volgde, maar liefst drie operaties waarvan één hele zware. Erik werkte zich overal doorheen. En ja hoor, afgelopen dinsdag was het zover. We reden naar Rotterdam en kwamen bij Ahoy. De parkeerplaats was vol en ook al waren we ruim op tijd vertrokken, nu stonden we in een opstopping van auto's vol jongere ouderen. Ik zei tegen Erik: 'Ga jij maar gauw lopend heen, dan kom je op tijd binnen, ik kom er zo aan'. Eerst sputterde hij nog tegen, maar ik duwde hem gewoon de auto uit. Doordat er blijkbaar een beschermengel over ons waakte raakte ik toch de auto nog gauw kwijt. Net toen de lichten uitgingen en de eerste klanken van de openingssong klonken kwam ik binnen rennen. We zaten op rij 13, ik werkte me langs de mensen naar Erik toe. Hij zat ingetogen te luisteren, ik keek hem aan en zag hoe happy hij was. Erik is het toppunt van introvertie. De muziek was geweldig, Cliff was nog altijd in vorm. De Shadows speelden de sterren van de hemel. Ik stond te swingen en zong uit volle borst mee, floot op mijn vingers en barstte van enthousiasme. Erik genoot op zijn eigen onnavolgbare innerlijke wijze. In de pauze keken we elkaar aan. 'En? Was dit de moeite waard om beter voor te worden?' vroeg ik hem. De tranen sprongen in zijn ogen en hij kon niets anders uitbrengen dan volmondig 'Ja.' Heeft u vragen of wilt u reageren: klik hier | |||||
 |
|
|
||||
|
Heeft u vragen, stuur uw reactie naar Leela Butterfly
copyright 2012 |
||||||
