Verslag van een dag
Wat vooraf ging…

Ergens in december 2003 kondigde een vriend aan dat de schrijver van De Kracht van het Nu naar Nederland zou komen. Hij zou een workshop geven.' Zullen we daar samen heen gaan? Dan hebben we een mooi spiritueel uitje in het verschiet' zei hij. Mmm, Eckhart Tolle, dacht ik. Ik aarzelde een beetje. Niet omdat ik Tolle's boek niet goed vond, maar omdat ik me eigenlijk had voorgenomen wat minder naar lezingen, workshops en seminars te gaan. Ik had er inmiddels al heel wat bezocht en op een bepaald moment raak je een beetje verzadigd. Daarom had ik met mezelf afgesproken dat ik uiterst selectief zou worden in het vervolg. Tolle stond niet op mijn lijst van must go's dus daarom twijfelde ik. Uiteindelijk besloot ik te gaan omdat deze vriend het vroeg en ik het leuk vond samen met hem te gaan. Het zou pas ergens in April zijn dus vooruit, ik bestelde een entreekaart.
Begin April vertelde ik een vriendin dat ik naar Tolle zou gaan over een paar weken. 'Ah wat leuk, daar wil ik ook heen, kan ik mee?' riep ze enthousiast uit. Ik beloofde te bellen voor nog een extra kaart en werd teleurgesteld want de workshop was reeds wekenlang uitverkocht. 'Ik ga toch mee en dan zie ik wel hoe ik binnen kom' zei mijn vriendin resoluut. We werden zelfs enigszins schalks en bekeken de kaart die ik toegezonden had gekregen om te zien of we hem konden kopiëren.. slecht, hè?? Maar wat gebeurde er? Vijf dagen voor we zouden gaan kwam de vriend 's avonds langs: hij kon wegens omstandigheden uiteindelijk niet mee en bood mij zijn entreekaart aan. Ik verwittigde terstond mijn vriendin dat ze legaal meekon en zo kwam het dat wij vanmorgen getweeën in haar auto naar Amersfoort reden…

De vorige week was zij ook nog langs knooppunt Hoevelaken gereden en belandde aldaar in een enorme file, maar wij reden al kletsend op ons dooie akkertje zonder files richting Amersfoort. Opeens realiseerden we ons dat we al bij afslag 12 waren en er bij 8 af hadden gemoeten, we sloegen af, nee zei Elly, dat klopt toch niet we zijn nog helemaal niet bij het knooppunt. Dus we maakten een lusje en reden de snelweg doodgemoedereerd weer op. Al kletsend reden we het centrum van Amerfoort in en vonden al snel Theater de Flint. We waren ruim op tijd en hadden nog even tijd om het centrum van de stad in te wandelen. Dat bleek heel aangenaam: erg gezellig met oude gebouwen en een heel leuke markt. Er was een galerie en wij houden beiden van kunst dus liepen naar binnen. Er waren allemaal kleurige enigszins naïeve schilderijen. Eentje sprak mij minder aan en ik zei tot Elly: 'Nou als dit er hangt dan kan dat werk van mij er ook wel bij'. Later bleek dat het een galerie was met werk van geestelijk gehandicapten…
Achteraf bezien denk ik: geestelijk gehandicapten schilderen vanuit hun gevoel, het denkgedeelte in hun hersenen functioneert niet hetzelfde als dat van 'geestelijk gezonde' mensen. Dat betekent dat hetgeen er op het doek komt puur gevoel is. De schilderijen die ik zelf maak en die ik puur vanuit mijn emotie maak geven mij een ontzettend goed gevoel. Wat iemand anders ook van de doeken denkt. Het gaat bij het maken ervan niet om de esthetische kant. Dus heel ruiterlijk en oprecht kan ik zeggen: ik wilde dat ik mijn doeken daar tussen de doeken van die gevoelsmensen mochten hangen…

Niets gebeurt voor niets, alles is van betekenis, dat werd deze middag steeds weer bevestigd. Het was een beetje alsof Elly en ik gekneed werden als bonkjes klei in de handen van het Universum, geleid door onzichtbare wegwijzers. Een ongelooflijk fijne ervaring voor mij.

We kwamen weer bij het theater en nu gingen de deuren open. Er stonden zo'n 40 mensen voor de deur dus wij namen aan dat het een workshop in beperkte kring betrof. We gingen naar binnen maar de zaal bleek veel groter dan nodig voor zo'n workshopje. We zochten een plaatsje en besloten halverwege te gaan zitten want daar liepen de rijen omhoog en konden we over eventuele grote mensen heen kijken. We zijn het stadium van persé op de eerste rang te willen zitten op onze leeftijd al voorbij..We kletsten gewoon verder, het was alsof we daar op de één of andere manier met zijn tweeën waren. Ondertussen vulde de zaal zich gestaag. Niets geen klein workshopje at all, om twee uur sloten de deuren zich en bleken er zo'n 600/700 mensen in de zaal te zitten.

Wij waren heel nieuwsgierig naar Eckhart omdat het fotootje achter op zijn boek ons nu niet direct aansprak. Daar kwam dan eindelijk deze man het podium op. Uiterlijk een heel eenvoudige absoluut onopvallende verschijning. Hij droeg nota bene een spencertje en je zou hem zo straal voorbij lopen. Uiterlijk was hij voor mij het prototype van een saaie boekhouder. We zagen hem wel uit de verte, maar er hing een heel groot scherm naast hem zodat iedereen hem goed kon zien. Hij ging zitten en begon met even heel rustig de zaal in te kijken. De hele zaal was doodstil en het was alsof er een soort deken van rust werd neergevleid over het publiek. Dat voelde heel bijzonder.
En toen begon hij te praten. Een heel rustige warme stem en een evenwichtige en prettige uitstraling van deze ogenschijnlijk zo gewone man.
Ik had voor de zekerheid een blocnootje mee genomen, eigenlijk was ik niet van plan veel op te schrijven aangezien ik dacht dat ik alles nog wel wist uit het boek, ik had het meer meegenomen voor de one-liners. Maar dat kwam heel anders uit: uiteindelijk blijk ik tien blaadjes te hebben volgepend.

In het begin van de lezing legde Eckhart Tolle uit dat alles in feite draait om het ervaren van de aanwezigheid (prescence) die achter het ego verborgen ligt. Als een waarnemer die observeert wat andere delen van ons die nogal lawaaierig aanwezig zijn allemaal uitkramen. Wanneer wij opgaan in die blatende delen die hij het egoïsche Zelf noemde (egoic Self), en dat ik voor het gemak hier aan zal duiden als ego, wij onherroepelijk verstrikt raken in het onvervulde verhaal van ons zelf (the unfulfilled story of me). Want wat doen wij mensen? We blijven zoeken naar onszelf op plaatsen waar we dit Zelf nooit zullen kunnen vinden. We gaan op zoek naar ons Zelf in de toekomst. Immers, vandaag gaat alles niet naar wens, als we nu maar eerst dit of dat bereiken: een studie afronden, een betere baan vinden, een titel hebben, een fortuin verdiend hebben… dan zullen we ons goed voelen. Niet dan? Nee dus. We leven of we het nu als zodanig ervaren of niet, altijd alleen maar in het nu. De toekomst is niet morgen, die zullen we nooit ervaren. Je kunt alleen de toekomst ervaren door er nu aan te denken. Zeg nu zelf: als het nu één uur is, dan is vijf over één de toekomst. Als het nu vijf over één is dan is dat het nu en dan niet langer de toekomst. In het nu is de toekomst niets anders dan een concept, een concept is iets dat we verzinnen met ons brein. In feite is het nu een serie momenten die voorbij vlieten. Je kunt het alleen maar beleven als je werkelijk totaal in het nu bent. Als je in het nu denkt aan vroeger of aan de toekomst dan raak je het nu kwijt.
Het mooie hiervan is dat wanneer je je dit een maal bewust bent, dan weet je dat de deur naar het nu altijd open staat. Het is niet zo dat het ooit te laat is, want er is alleen maar nu. (de eerste zin die Deepak Chopra ooit tegen mij sprak: there's only now.) Wat een heerlijk idee!
Volgens Tolle is het ontkennen van het huidige moment, het nu, tevens een ontkennen van het Zelf en hebben we dit als concept geërfd. Een erfenis uit het collectieve bewuste. Het zijn patronen die hoogstwaarschijnlijk zelfs in ons DNA terug te vinden zijn.
De ontkenning van het Zelf leidt tot het leven als een zombie, hij heeft dit woord niet genoemd maar hij beeldde het uit en dit woord kwam in mij op. De sprankelende levensvonk die we opmerken in de ogen van mensen die aanwezig zijn in het nu, is afwezig in de ogen van hen die opgaan in het verleden of de toekomst. Ze zijn afgekeerd van het Zelf en de plaats van het Zelf wordt ingenomen door het kleine door het verstand gecreëerde wezentje: 'ik en mijn verhaal' (the little mind made entity: me and my story). Dan is het alsof je wordt bezeten door je verstandelijke brein, door je denkhoofd. Een niet aflatende stroom van gedachten die zich identificeert met van alles: het verleden, bezit, status etc. en dan ook nog een collectief gevoel van identiteit: het wij-gevoel. Er is een enorme afstand, een gapend gat tussen wat men wil en dat wat er is.
Het komt er op neer dat de mens intern uit balans is, we zijn niet meer afgestemd op het huidige moment. In tegenstelling tot de natuur: in de natuur is alles afgestemd op het huidige moment. Planten groeien en bloeien zonder zich af te vragen hoe hun leven als zaadje was of vechtend en dringend om nu toch vooral dat doel van bloei maar te bereiken. Ze zijn in het hier en nu en bekommeren zich niet om tijd.

Wat is er nodig om in het hier en nu te komen?
Punt 1 is je bewust worden van het feit dat je niet afgestemd bent op het huidige moment. Door het Zijn in het heden kun je je gewaar worden van de conditioneringen in je leven. Het is een misvatting te hopen op een imaginaire staat van bewustzijn in de toekomst. Er is alleen maar Nu.

Dit houdt evenwel niet in dat we ons verleden en onze historie moeten vergeten, maar als dit verleden en ons verhaal ons een gevoel van identiteit geven dan belemmert dat ons leven, we moeten hier niet naar kijken om een gevoel van afstemming in het nu te bereiken. We zouden eens onze innerlijke dialoog kunnen gaan waarnemen: zijn we voortdurend inwendig aan het klagen? Heel vaak voelt het ego zich superieur over situaties of personen waarover het klaagt, zelfs soms over het weer (kan de regering niet eens wat aan die regen doen?).

Stap 2 is het herkennen van de patronen in ons leven. Vervolgens moeten we intern alles dat we meemaken intern accepteren en aanvaarden. Niet extern: als je in een restaurant rotte vis krijgt voorgeschoteld mag je intern accepteren: de vis die ik nu krijg is niet vers, ik besluit het niet op te eten, vervolgens ga je extern de ober wenken om hem netjes mee te delen dat deze vis niet goed smaakt en je hem niet op kunt eten. Zonder hem op superieure wijze te benaderen: hoe durf je mij, MIJ, deze vis voor te zetten?
Dat is wat Tolle in zijn boek beschrijft als een Nee van hoge kwaliteit.

Wanneer we aldus bewust leren Zijn dan is het minder waarschijnlijk dat wij het onbewuste Zijn in anderen aanwakkeren. Aangezien we spiegels voor elkaar zijn is het belangrijk gewaar te zijn wat we reflecteren naar elkaar. Om bepaalde onbewuste houdingen niet terug te spiegelen naar mensen is het zaak dat we aanwezig zijn in het Nu. Als iemand boos doet tegen jou en jij reageert daarop verontwaardigd, dan spiegel je de boosheid terug. Dat is dan een discussie tussen twee ego's. Wanneer je weet dat iemand vanuit zijn ego-identiteit tegen je spreekt, kun je ook weten dat het Zijn, de waarnemer daaronder ergens sluimert, diep van binnen.

We zullen steeds mensen tegenkomen die hun Zelf-gevoel willen versterken via ons.
Het ego is tevens een collectief gebeuren, het is niet alleen persoonlijk, maar ook een collectief onbewuste als het ware. Het feit dat wij ons in interacties met anderen bewust zijn van onze waarnemer, van die aanwezigheid in ons, maakt geen superieure wezens van ons. Zodra we ons superieur gaan voelen identificeren we ons weer ergens mee en zitten we weer verstrikt in het ego spel. Maar we hebben keus. We kunnen er bewust voor kiezen dit spel niet langer te spelen en helder blijven.

Stap 3 is het versterken van het licht van bewustZijn wanneer we tegen problematische situaties aan lopen. De kneep zit 'm er in ons niet te laten meetrekken in reactief gedrag. Beledigingen raken het ego diep: ze maken dat het ego zich verzwakt en nietig gaat voelen. Alsof er met een hamer een buts vanaf geslagen is. Daardoor hebben ego's anderen nodig om die butsten en blussen te repareren. We zoeken naar erkenning van buitenaf. In feite is het niets dan een illusie als iemand ons een idioot noemt. Verdediging is een reactief mechanisme.

Stap 4 is het jezelf toestaan te ervaren van hetgeen ons ego beschouwt als een ver-nietig-ing. Kun je dat, dan voel je onmiddellijk een stoot van levenslust (boost of aliveness). Daarin ligt een grote kracht verborgen, alsook een vredige stilte, het altijd aanwezige getuigende bewustZijn. (ever present witnessing awareness).

Punt 5 is het herkennen van het Pijn Lichaam (pain body). Wat is het Pijn Lichaam? Het is de opeenstapeling van oude emoties uit het verleden. Het verleden dat ligt opgeslagen in ons. Het zijn de energetische resten van vroeger. Die zijn deels heel persoonlijk. Maar er bestaat ook nog iets als het collectieve Pijn Lichaam en dat maakt weer deel uit van het individuele Pijn Lichaam. Je kunt dat per ras, per land, per geloof etc zien, soms kun je het letterlijk voelen zodra je de grens van zo'n land overgaat. Er bestaat zelfs zoiets als het Pijn Lichaam van de mensheid, waarschijnlijk ligt dat ergens opgeslagen in het DNA.

Het Pijn Lichaam dat mensen met zich meedragen kunnen we zien als de schaduw van het ego. Het heeft zo lang middels het ego geleefd dat het een enorme pijn heeft gecreëerd, bijvoorbeeld door voortdurende angst, of via fysiek misbruik. Het Pijn Lichaam is een aspect van het Ego. Het is soms latent en soms actief aanwezig. Wanneer het actief is dan wil het de ervaring van pijn voeden. Het betreft een emotionele entiteit, een gemeen wezentje. De negatieve oude emotie in je kijkt naar buiten via de ogen. Wanneer de Aanwezigheid wordt verduisterd door het verschijnende Pijn Lichaam dan komt dat tot uiting via je ogen en via iedere porie van je lichaam. De mensen om je heen voelen het aan. Het kijkt naar buiten door jouw ogen zoekend naar iemand op wie het de pijn kan reflecteren. Soms is het zelfs zo dat het pijn toebrengt om zich te kunnen voeden. Het is een sluw gemeen duiveltje.
Soms kom je op straat iemand met een actief Pijn Lichaam tegen, dat zie je in de ogen. Wanneer je zelf op zo'n moment niet helemaal Aanwezig bent in het Nu, dan is het verstandig om geen oogcontact te maken en een andere weg in te slaan, anders zal die ander jou misschien gebruiken om zijn Pijn Lichaam op te laden.

Pijn Lichamen zijn heel slim in het verkrijgen van wat ze nodig hebben. In partner relaties kan het zich prima voeden. Het Pijn Lichaam activeert het ego. In feite is het het emotionele aspect van het ego.
Mocht er onverhoopt niemand aanwezig is om je Pijn Lichaam mee te kunnen opladen, dan verzint het de volgende truuk: het gaat je gedachten gebruiken om zich mee te voeden. Dat doet het in de vorm van het jezelf vertellen van negatieve zaken en via het uiten van zelfkritiek.

Nu kun je jezelf de vraag stellen: Laat jij het emotionele residu van het verleden bepalen wie jij vandaag bent? Wanneer je onbewust leeft dan maakt de emotionele pijn een groot deel uit van wie jij bent. Pijn Lichamen willen niet weg en wij kunnen ze niet loslaten als we niet Aanwezig zijn. Trauma's uit het verleden zijn beperkingen, helemaal wanneer wij er een identiteit aan ontlenen. Dan maken ze ons nietig. Wanneer het ons een identiteit verleent dan moeten we er regelmatig aan denken en zullen we regelmatig de bijbehorende pijn voelen. Het is dus nog maar zeer de vraag of we verder moeten gaan met het labellen van onszelf als: incestslachtoffer, oorlogsslachtoffer etc.

De Aanwezigheid in ons kan het Pijn Lichaam doen verminderen en oplossen: door ons Pijn Lichaam waar te nemen en de emoties van een afstandje te bekijken, terwijl we ze voelen, ontlenen we niet langer onze identiteit aan hen. Op dat moment ervaar je nog wel de pijn, maar tegelijkertijd ervaar je de onderliggende Aanwezigheid.

Stel nu dat je wakker wordt midden in de nacht en ervaart grote emotionele pijn. Ga dan niet uit zitten vissen waaruit het van komt, maar beschouw wat er binnen in je gebeurt. Als het heftig is ga dan met je aandacht naar je handen, je armen, je voeten, je benen, werk je lichaam langs en kom dan in dat gebied waar de pijn het heftigst aanwezig is. Voel en kijk naar wat er in jou gebeurt. Alsof de kracht van je aandacht er zijn licht op laat schijnen. Bekijk je emotionele turbulentie alsof je een appel in je hand bekijkt van alle kanten. De pijn houdt er niet van dat er licht op wordt gericht, het zal namelijk verminderen als je dat doet. Het Pijn Lichaam zal zich op deze manier niet meer kunnen vernieuwen. Natuurlijk zit er een oude cadans van steeds regelmatig terugkeren in, maar als je er steeds op genoemde wijze mee omgaat is het als een ijsblok waar de zon op schijnt: uiteindelijk smelt het.
De energie die vastzit in dat emotionele Pijn Lichaam wordt bevrijd door er gewoon alleen maar naar te kijken.

Mensen met een groot Pijn Lichaam maken vaak een snelle spirituele groei door als ze het spirituele pad gaan bewandelen. In feite is pijn namelijk de grootste uitnodiging (incentive) om bewust te worden. Je bereikt een kritiek punt waar pijn niet langer je spiritueel leraar behoeft te zijn.
Eckhart Tolle: 'Ik ben erg dankbaar voor het grote Pijn Lichaam dat ik met me meedroeg. Het maakte dat ik een enorme ommekeer in mijn leven heb ervaren. Ik was misselijk van mezelf en mijn leven, vergelijkbaar met wat Sartre beschrijft in La Nausée. Het leven geeft je precies wat je nodig hebt om je hier (op deze spirituele lezing) te brengen. Dan komt er een punt waarop je je realiseert: 'Ik heb niet langer pijn nodig.' Alleen maar door je af te stemmen: het uiterlijk en innerlijk in evenwicht te brengen. Soms komt dan toch nog de pijn omdat die oude cadans nog voortgaat, maar dan in veel mindere mate.'
Hoe minder je de pijn personaliseert, des te meer zul je in staat zijn het te ontkrachten en het te bekijken.
Op deze manier is pijn de brandstof voor ontwaken. Misschien is er daarom zoveel pijn in de wereld.

Wat als er nieuwe pijn in je leven ontstaat? Door een overlijden, echtscheiding of ziekte of zo. Zelfde systeem: onverdeelde overgave aan het moment, zonder er tegen in te gaan. Het is zoals het is. Altijd. Hoe meer je je overgeeft des te sneller zal hetgeen dat negatief in je leven lijkt zich transmuteren. Dan neemt de tijd de toekomst weg en brengt je naar het Nu.

Soms zijn vormen van lijden vermomd, zoals bijvoorbeeld boosheid. Boosheid doet het fysieke lichaam kwaad, het verhoogt de hartslag en beïnvloedt het systeem. Het ego is er gek op!
Laat de onderliggende aanwezigheid zijn werk doen.

En toen was het pauze. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik totaal opgetogen was door deze man. Hij zat heel rustig op dat podium maar was inderdaad vervuld van leven. Hij vertelde kalm maar zeer geanimeerd en bewoog zijn lichaam en gebruikte zijn mimiek om zaken te benadrukken. Dit alles ging op zo'n subtiele en vooral grappige manier dat de zaal steeds uitbarstte in gelach. De man had humor.

Na de pauze was er ruimte voor vragen.

Vraag: Deze vraag was op een briefje aan Tolle gegeven. Een vrouw had een liefdesrelatie met een man die gek op haar was maar die verteerd werd door schuldgevoel naar zijn vrouw, uiteindelijk kon hij niet kiezen en pleegde zelfmoord, 6 weken terug. De vraag was: die pijn is acuut hoe kan ik die door de Aanwezigheid verminderen?

Tolle: Wanneer we werkelijk liefhebben dan houden we van de persoon niet om zijn uiterlijk en zijn lichaam, maar om dat wat hij in zich heeft: het ongeziene. We herkennen iets in het wezen van de ander dat maakt dat we een gevoel van eenheid krijgen. Als je je ogen sluit en denkt aan de dierbaarste persoon in je leven dan hoeft die hier niet aanwezig te zijn om die liefde te ervaren. Je kunt die liefde ervaren als onafscheidelijk van die persoon ook al is hij niet hier. Voel de onderliggende eenheid. De andere zijde van verdriet is vrede: als je je verdriet beschouwd kun je beide tegelijk ervaren. Dat voelt heel zacht.

Vraag: neem je leerlingen, discipelen aan?

Tolle: De leraar en de leerling tezamen produceren de leer (the teacher and the taught produce the teaching). Nee nu geen leerlingen, dit zoals in deze bijeenkomst is hoe ik nu werk, maar wie weet ooit in de toekomst, een paar…

Vraag: waar komt mijn migraine vandaan en hoe moet ik daar mee omgaan?

Tolle: Het Pijn Lichaam kan zichzelf ook manifesteren in de vorm van fysieke symptomen. Helen is zoveel mogelijk bewustZijn en aandacht in en naar je lichaam brengen. Soms maakt het toelaten van bewustZijn dat slapende Pijn Lichamen worden wakker geschud. Ze gedijen op jouw reactie naar fysieke Pijn Lichamen. Misschien zijn er nog emoties in jou aanwezig waarvan je nog niet bewust bent. De druk van iets dat onderdrukt is kan de oorzaak van migraine zijn. Overgave erodeert het ego. Acceptatie heelt.
Als Pijn Lichamen geen manier kunnen vinden om zich te voeden kunnen ze een fysieke vorm aannemen die er nooit eerder is geweest.
Natuurlijk kan het ook zijn dat verdrongen gevoelens ziekte creëren.
"Expressing instead of repressing and being there when it happens.'

Vraag: kunt u iets vertellen over vergeving?

Tolle: Als we niet kunnen vergeven schep je een identiteit voor iemand vanuit een stuk menselijk onbewuste. Het verstand, ons denkhoofd, heeft de tendens een identiteit voor dingen te creëren die anderen doen. Wanneer we dat doen dan nemen we aan dat degene die iets deed zich bewust was van wat hij deed. Kijk naar Jesus die zei: Vergeef hen want ze weten niet wat ze doen.
Hier komt de kwestie van verantwoordelijkheid om de hoek kijken: uiteindelijk zijn we niet verantwoordelijk voor onbewust gedrag, hoewel we er wel de consequenties van dragen. Het is niet iemand die iets verkeerd doet; het is onbewust Zijn. Als je dat kunt zien dan ontstaat compassie met je medemens, je onwetende medemens.
Als je jezelf niet kunt vergeven dan vergeef je iets niet in je dat je hebt aangenomen als identiteit. Soms is het zelfs zo dat het ego wrok en verdriet niet op kan geven.

Vraag: Als ik huil en ga dan het proces waarnemen dan stopt het huilen, betekent dat dat ik huil om een verhaal in mijn hoofd?

Tolle: Als je denkt: mijn moeder was er niet voor mij, dan is dat het verhaal. Het is beter aandacht te besteden aan wat je voelt dan aan wat je denkt. Sommige gedachten blijven in je hoofd en verdwijnen gewoon niet, bijvoorbeeld een idee van je verlaten voelen. Of je hebt steeds terugkomende gedachten die bijna obsessief worden. Ga dan je lichaam in, voel en kijk wat er gebeurt. Kijk naar de gedachten van een afstandje. Stel jezelf voor als een oceaan: in het diepst van de oceaan is het stil en rimpelloos, eindeloos rustig terwijl aan de oppervlakte een storm kan woeden. De oceaan is je wezen en de oppervlakte is je drukke gedachtewereld. Constateer dat hij bestaat, maar dompel jezelf er niet in onder.
Hoe meer verleden je met een persoon deelt, des te moeilijker het is om tijd met diegene door te brengen in het heden. Als je ooit uit wilt vinden hoe spiritueel mensen zijn dan moet je ze voorstellen twee weken met hun ouders door te brengen. Uit hun reactie haal je het antwoord. (zaal plat van het lachen)

Roddelen maakt dat je je superieur gaat voelen. De acceptatie van mensen zolang ze om je heen zijn, daar draait het om. Zodra ze weg zijn ben je het kwijt als je in het Nu leeft. Sta ze hun staat van onbewustZijn toe.

Verandering in anderen ontstaat als je niet langer verwacht of wenst dat ze zullen veranderen. Wat maakt het jou eigenlijk uit dat je ouders je niet zien of erkennen? Ja, maar ik wil dat ze me accepteren zoals ik ben.. Ja, dat kan wel, maar dat doen ze niet. Slik door die hap!

Vraag: hoe kan ik ervoor zorgen dat ik niet langer wanhopig en onmachtig wordt bij het zien van leed toegebracht aan dieren (legbatterijen, mestkalveren etc)

Tolle: Gedachten kunnen niet voelen. Als je observeert door middel van gedachten, dan kun je niet voelen. Een gedachte is een concept. Mensen die legbatterijen houden zijn zich niet bewust van wat ze doen. Het enige dat we kunnen doen is het goede voorbeeld geven.

Daarmee eindigde de middag. Tolle sloot het heel goed af door een goede opmerking over het Nu en iedereen stroomde (mijns inziens) zeer voldaan naar buiten. Daar scheen de zon uitbundig. Het was zes uur.

Epiloog

Elly en ik besloten in het centrum nog even wat te eten alvorens terug te rijden. We kwamen weer bij het marktplein aan en keken uit naar een gezellig tentje. De terrasjes waren afgeladen en we konden buiten niet zitten. Dus gingen we een uitspanning binnen op grond van het woord eetcafé.
Al snel zaten we aan een tafeltje in het gezellige cafeetje. Ik keek eens rond en zei: El, moet je nu eens kijken: 'die hele tent hangt vol met klokken, grote klokken en ze staan allemaal stil'.
Als dat geen frappante toegift van het universum was: de hele middag ging het over de kracht van het Nu. Er werd met zoveel woorden gezegd dat tijd slechts een concept was. En ter afsluiting worden wij een cafeetje in geboetseerd dat de Ouwe Klok heette…De boodschap is me duidelijk: stoppen met het voelen van ontevredenheid omdat ik dit of dat nog niet volbracht heb, stoppen met het voeden van mijn Pijn Lichaam van het verleden en genieten en Zijn in het enige dat ons gegeven is: het Nu. Het klinkt zo eenvoudig…